Mijn verhaal

Hier vertel ik hoe het bij mij begonnen is….

Maandag 7 februari 2005, voelde ik me niet zo lekker. Ik dacht dat ik griep zou krijgen, zo voelde ik me. Naar mate de dag vorderde merkte ik dat, als ik liep, ik ineens een stap opzij zette, zonder dat ik dat wilde.

Dindag 8 februari 2005, voelde ik me nog steeds niet lekker, maar ben toen wel gewoon naar mijn werk gegaan. Ik werkte op dat moment op het Service centrum van TNT post. Dit werk zou voor een jaar zijn, daarna zou ik weer terug keren naar de vestiging om gewoon weer postbode te zijn.

Woensdag 9 februari 2005, stond ik ’s ochtends op en nadat ik aangekleed was en gegeten had, wilde ik opstaan van de bank om mijn tanden te poetsen en naar mijn werk te gaan. Op het moment dat ik opstond merkte ik dat ik toch wel heel duizelig was en ben toen weer even gaan zitten. Nadat ik wederom opstond was het duizelige gevoel niet over 😦 op deze manier wilde ik niet naar het station fietsen. Ik heb mijn werk toen gebeld en mezelf ziek gemeld, in de hoop dat het snel over zou gaan.

Donderdag 10 februari 2005, Omdat ik me nog steeds niet lekker voelde en ik dubbel begon te zien, heb ik de dokter gebeld. Om 11.00 u kon ik terecht. Na mijn bloeddruk te hebben opgemeten en ik mijn verhaal verteld had zei de dokter dat het buikgriep was…

Vrijdag 11 februari 2005, Deze morgen werd ik wakker en toen ik mijn ogen opendeed zag ik heel de kamer draaien, kotsmisselijk werd ik daarvan. Met mijn armen om de nek van mijn vriend ben ik naar de wc gegaan, lopen kon ik op dat moment niet 😦 Ik ben weer terug naar bed gegaan en voor de zekerheid heeft mijn vriend maar een emmer neergezet, voor het geval dat ik moest spugen. En dat heb ik gedaan 😦 alles, zelfs een slokje water kwam er met dezelfde noodgang weer uit. Rond 16.00 u heeft mijn vriend de huisarts weer gebeld en het verhaal uitgelegt en heeft hij ook aangegeven, dat hij zich zorgen maakte omdat ik vanaf 8.00 u ’s ochtends niets had kunnen eten of drinken. Uiteindelijk kon mijn vriend zetpillen halen bij de apotheek en moest hij tomatensap 😦 voor me halen zodat ik weer een beetje zou aansterken. Uiteindelijk had mijn vriend ook appelsap voor me gehaald en dat bleef erin 😉

Zaterdag 12 februari 2005, Het dubbelzien is iets afgenomen en als ik de muur gebruik als ondersteuning dan kan ik lopen 😀

Zondag 13 februari 2005, Ik ben nog steeds onzeker als ik loop, en zie nog steeds dubbel.

Maandag 14 februari 2005, zie zondag

Dinsdag 15 februari 2005, ik bel de huisarts op met de vraag of hij bij mij thuis wil komen. Ik ben TE onzeker op mijn benen en zie nog steeds dubbel. Mijn vriend heeft wel een ooglapje (piratenlapje 😉 ) voor me gehaald bij de apotheek, want met 1 oog zie je niet dubbel. De huisarts kwam en na mijn klachten te hebben gehoord moest ik gaan staan, toen gaf hij me een zet en viel ik bijna op de grond. De huisarts zei tegen me dat het aan mijn evenwicht lag en zou andere medicijnen voorschrijven….?!

Dinsdagavond 15 februari 2005, ik werd zo wanhopig van het dubbelzien, dat ik naar het ziekenhuis wilde. Ik wilde NU weten wat er met me aan de hand was. We zijn naar de 1e hulp geweest en na wat onderzoekjes moest ik met spoed een afspraak maken bij de neuroloog. Daar kon ik donderdag 17 februari 2005 terecht.

Woensdag 16 februari 2005, veel gedachten gaan door mijn hoofd zoals: Heb ik een tumor? En ga ik dood?

Donderdag 17 februari 2005, Dit is mijn verjaardag en heb ik de afspraak met de neuroloog, waar ik best heel zenuwachtig voor ben…Na wat onderzoekjes krijg ik afspraken mee voor:

• Oogarts
• VEP onderzoek
• Bloed prikken
• MRI scan

Maandag 7 maart 2005, vandaag krijg ik de uitslag van alle onderzoeken. Ben best zenuwachtig, want stel dat ze niets hebben gevonden? De uitslagen zijn als volgt:

• Oogarts: Alles goed
• VEP: Lichte afwijking aan linkeroog, maar niets om je zorgen over te maken
• Bloed: Goed
• MRI: zat niet in mijn dossier..?!

Nadat de neuroloog mijn MRI heeft opgevraagd was het eerste wat hij zei: Dit is niet goed, Dit is helemaal niet goed 😦 Ik dacht dat mijn laatste uren waren ingegaan….. Toen zei de neuroloog de woorden die mijn leven zouden veranderen:

U heeft MS